Na het geweldige optreden gisteravond laat van guitar-slinger Tinsley Ellis is het al vroeg dag als de tweede volledige festivaldag van start gaat. Swing Wespelaar heeft zich de laatste jaren van een goed doorsnee blues festival weten op te werken tot een toonaangevend blues festival in de lage landen. De uitstekende programmatie waarbij nieuwe blues acts naast bijna vergeten maar nog steeds kwalitatief relevante bluesartiesten naar het kleine Wespelaar worden gehaald, is “a match made in heaven”. 

Dave Warmerdam Band

De Dave Warmerdam Band uit Nederland is een nieuwe jonge band met een gemiddelde leeftijd van 20 jaar die hier om half twee de tweede bluesdag mag aftrappen. Het 5-tal is een opmerkelijk samengaan van geschoold talent en een onmiskenbaar gevoel voor jazz en blues met ondanks de jonge leeftijd reeds een ervaren indruk én podiumprésence . Het is van meetaf aan genieten van het gedegen samenspel van bassist Lars Hoogland en drummer Rick Van de Voort, samen met het weergaloos gitaarspel van Sonny Ray Van Den Berg, het virtuoos toetsenspel van muzikaal leider Dave Warmerdam en de wendbare vocale kracht van zangeres Janne Timmer. In zowel klassiekers uit de blues “Little by Little” (Junior Wells), de country “Tennessee Whiskey” (David Allen Coe cover) of de soul “Sweet Lover”(Aretha Franklin cover), als in het overwegend groter aantal eigen composities maakt deze band met hun eigengereide aanpak het verschil. Interactief samenspel met hier en daar een heerlijke solo én een zangeres die de aandacht gaande houdt. Na 1 uur speeltijd met veel eigen songs “Tears Ain’t Fun”, Our Fire Still Burns On”, “Play”, “Mean Man” houdt het afsluitende “I Won’t Complain” de slechts 100 aanwezigen een voor een in de ban. De Dave Warmerdam Band klinkt op dit uur jong en fris en is duidelijk een aanwinst voor de blues.

Vitor Bacalhau

De Portugees Vitor Bacalhau deed voor het eerst van zich spreken met zijn derde plaats in de European Blues Challenge vorig jaar in Hell. Zijn opgemerkte prestatie ginder opende Europese perspektieven. Het is dan ook een goede zet om hem alhier nu te programmeren. Zijn robuuste powerblues in trio met invloeden van Cream en Led Zeppelin gekoppeld aan vingervlug gitaarspel zorgen voor een spetterend optreden. Songs als “Old Soul” en “Dirty Little Girl”en “Nicotine” bezitten een stuwende drive die de liefhebbers onweerstaanbaar meezuigt in het geluid. Met “I’ve Been Dreaming” wordt wat gas teruggenomen, maar niet minder aan intensiteit. Kelende vocalen, diepe grooves, machtig gitaarspel en krachtig bonkig drumwerk zijn niet direct origineel in het stevige blues-rock genre, al komen Vitor’s charismatische verschijning en passioneel snarenwerk boven de middelmaat uit. Speciaal is wel zijn uitspraak van het Engels met een Portugees timbre. Haast alle songs komen uit zijn enige twee albums ‘Brand New Dawn’ (2015) en ‘Cosmic Attraction’ (2017). “I’m Leaving” is een nieuw nummer uit zijn binnenkort te verschijnen EP. We gaan eruit met swingende rock & roll in ZZ topstijl met “Mean Woman”. Zijn lekker in het gehoor liggende blues rock gaat er op dit uur van de dag vlot in. Gitaargeweldenaar Vitor Bakalhau heeft zijn Belgisch podiumdebuut niet gemist.

Johnny Burgin & Quique Gomez

Uit een heel ander vaatje tapt het duo Johnny Burgin & Quique Gomez. Het is een nieuw duo dat al enkele jaren samenspeelt maar nu internationaal toppen scheert met het pas verschenen album ‘Doz Hombres Wanted’. Rockin’ Johnny Burgin is een begenadigd gitarist die zijn sporen verdiende als begeleider van Tail Dragger, Sam Lay en Pinetop Perkins alsook solo met The Rockin’ Johnny Band een paar meesterwerkjes afleverde op het befaamde Delmark label. De Madrileense mondharmonicaman Quique Gomez is ook van zijn kant een topper. We krijgen vooral songs uit dit laatste album waarbij Johnny meestal de zang voor zijn rekening neemt. Later op de set maken we ook kennis met de crooner stem van de boomlange Quique die door zijn Spaanse afkomst ongewild charmeert met een sappig accent. Maar het is vooral de instrumentbeheersing en het heerlijke samenspel in songs op het snijpunt van jazz en blues die aanspreekt. Zij worden in de rug gedekt door een Spaanse ritmesectie bestaande uit David Salvador aan de bas en Pascu ‘Monk’ Monje op drums. Wie gehoopt had op pittige duels met spannende gitaarrifs en virtuoos harmonicaspel komt bedrogen uit. Alles zit in een fijne relaxte sfeer aangepast aan het namiddaguur met het jazzy “Step It Up Bro”, Robert Lockwood’s slow blues “Funny But True” of het licht swingende “You Can’t Steel My Sugar”. Het is lekker genieten van het vlotte harmonicaspel en de bluesshuffles aan een rustig tempo. Voor wie zijn oren kon spitsen doorheen het geroezemoes was dit een fijn optreden. 

Watermelon Slim

William Perkins Homans III is een bijzonder man van vele stielen en zelfs diploma’s. Als Watermelon Slim is hij een alom gewaardeerd en authentiek blues performer gezegend met vele awards. Watermelon Slim is een meester op de slide gitaar die hij rechtstaand vanop een tafel bediend. In zijn outfit: een stro hoedje met veer, paardenstaartje, een blauw satijnen overhemd met das en een lichte witgrijze broek speelt Slim de bluesman, showman, entertainer ten voeten uit. Gesteund door bas en drums begint Watermelon Slim met “Hard Times” en “Wheel Man” waarbij we meteen overrompeld worden door man’s specifieke rauwe huilende bijna pratende manier van zingen gekoppeld aan zinderend slide gitaarspel. “Saint Peter’s Ledger” gaat over zich bekeren maar nog twijfelen, is traditioneel van snit met fraai slide gitaarwerk. Als eerbetoon aan Muddy Waters speelt hij de langzame blues “Gypsy Woman”met een prachtige mondharmonica solo. “Post Modern Blues” heeft een meesterlijke groove en bij “61 Highway Blues” (Mississippi Fred McDowell) trakteert hij met een uitgebreide harmonica solo en slide gitaar licks. Slim geniet en heeft blijkbaar energie in overvloed. Alle vier deze songs komen uit het nieuwe album ‘Church Of The Blues’ dat begin dit jaar verscheen. “Oklahoma Blues” dateert al van 1995 gelinkt aan zijn woonplaats maar is verder een stompende blues met rafelig grommende slide gitaarklanken. Afsluiten doet Slim met “Archetypal Blues” dat rustig begint maar overgaat naar een ronkende slide gitaar boogie. Een opmerkelijk figuur met het hart en de blues op de juiste plaats.

Bobby Radcliff

Een aangenaam weerzien na 29 jaar (Blues Peer 1990) is de nu 67-jarige gitaarplayer Bobby Radcliff. Bobby Radcliff genoot internationale roem eind jaren’ 80 begin jaren ’90 toen hij 4 gesmaakte albums opnam voor het gerenommeerde Black Top records label. Nadien verdwijnt Bobby uit de spotlights en concentreert zich vanaf 1994 op zijn vaste gigs in de Terra Blues club in New York City naast andere Amerikaanse optredens. In Europa is hij op de Scandinavische landen na relatief obscuur gebleven. Hoog tijd om deze vertegenwoordiger van Magic Sam’s ruwe West Side Chicago Blues stijl terug alle credits te geven. Radcliff omgordt zijn signatuur Gibson Les Paul met naast zich zowaar Johnny Burgin. De band bestaat verder uit Robert Ewan op gitaar en Mikko Peltola op drums. Johnny Burgeon is in laatste instantie ingevallen voor bassist Magnus Lanshammer en klaart de klus met zichtbaar genoegen, Bobby Radcliff is immers een van zijn alltime heroes waarmee hij nog heeft samengespeeld. Wat aanvankelijk nog lijkt op de start van een goed optreden verzandt al vlug in middelmaat, de spitse onnavolgbare gitarist van "Live at the Rynborn" is ver weg. In de plaats volgen routinematige uitvoeringen van 50’s covers “Please Don’t Leave Me” (Fats Domino) , “One Night” (Smiley Lewis) en “Uh!” de funky stamper van Dyke and The Blazers uit ‘67 die Bobby Radcliff opnam op zijn eerste Lp ‘Early In The Morning’ in 1985 . “Are you having a good time?” vraagt Radcliff halfweg en daar is het blijkens om te doen maar ook niets meer dan de tijd te vullen. Volgen verschillende instrumentals in verschillende stijlen van rockin’ blues, funky, jumpblues tot 50’s rock gitaar. Direct er achteraan als laatste nummer nog ‘boogie till the break of day’ oftewel “I Feel So Good (I wanna Boogie)” van Magic Sam en het optreden van Bobby Radcliff zit er op. Lag het aan de festival omgeving, het uur van de dag voor het invallen van de schemer of aan het natte weer dat zich laat gelden deze set klinkt al te gezapig en te vrijblijvend voor een artiest van zijn kaliber. Geen memorabel optreden, te weinig bezieling ondanks de intrinsiek aanwezige klasse. Wie haalt de man eens naar hier om in een goeie bluesclub te spelen?

Jamiah Rogers

Wie wel nog staat te dringen aan de bluespoort om de wereld te veroveren met zijn gitaarkunsten is de 23 jarige Jamiah Rogers. Rogers maakt in 2018 deel uit van de New Blues Generation Tour een jaarlijks weerkerend gebeuren sinds 2014 dat aan nieuw jong opkomend bluestalent een platform wil geven. Samen met dat ander bluestalent Annika Chambers was hij in die hoedanigheid te zien in Bananapeel op 12 nov 2018. Hoog tijd om dit supertalent over te hevelen naar een groot publiek. Jamiah Rogers is een meester in het opbouwen van spanning voor een groot publiek. Met zijn vader Tony Rogers aan de bas en Di’onte Skinner op drums is hij de super guitar hero van een supertrio. Zien is geloven. Hij speelt met riffs, licks, gitaarakkoorden alsof het niets is, een kruising tussen Jimi Hendrix en Buddy Guy. “Blues Superman”, “Bourbon Street Bounce”, “The Sky Is Crying” (Jimi Hendrix), Hey Joe (Jimi Hendrix), Woke Up This Morning (B.B. King), “Further Up On The road” (Eric Clapton), “All Along The Watchtower”(Jimi Hendrix), “Miss You” (The Rolling Stones), “Hoochie Coochie Man” (Muddy Waters), “Something About The Girl” en finaal “The Boy Next Door” zijn achtereenvolgens even zoveel schakels om zijn gitaarkunsten te vertonen. Rogers laat zijn gitaar scheuren, gieren, huilen dat het een lieve lust is steeds oog in oog met het publiek dat wordt omvergeblazen. Bluesklassiekers (zie hierboven) worden ter plaatse opnieuw uitgevonden en afgewisseld met eigen songs van eenzelfde verbluffende intensiteit. Iedereen is mee: gelijk stil, uitbundig of klapt mee, geweldig. Dit was objectief gezien de meest vernieuwende en beste bluesshow van de dag, superlatieven schieten te kort of het jouw smaak was of niet. Het leek er sterk op dat met het aantreden van Jamiah Rogers om 21:15 de regen was opgehouden en de avond was ingevallen en dat iedereen terug klaarwakker was. Jamiah Rogers was de juiste man op de juiste plaats.

Shemekia Copeland

Toch heeft de organisatie nog een bluesdiva in petto, wat een weelde! De Amerikaanse blueszangeres Shemekia Copeland is de dochter van wijlen Texas bluesgitarist Johnny Copeland die met haar stijl de traditie van zangeressen als Koko Tayler en Etta James voortzet. Zij maakt reeds in 1998 als 19-jarige een fenomenaal debuut “Turn the Heat Up”. Vandaag 20 jaar later is zij toe aan haar 8e album “America’s Child”. Meer nog dan op haar vorige albums kiest Shemekia voor een bredere sound waarin ook Country, R&B en Americana zitten. Zoals op haar laatste album opent Shemekia vanavond ook met het eerste nummer “Ain’t Got Time For Hate”, een nummer dat meteen de toon zet van het concert. Het is haar meest politiek geladen album met dit keer songs over maatschappelijk thema’s als diversiteit, de afkeer van mensen voor alles wat niet normaal is. Haast al haar songs zijn doordrongen van haar bekommernis om voor haar zwarte medemens op te komen. Haar sterk verhalende manier van zingen met uitgesproken statements wordt muzikaal ondersteund door fel rockend gitaarwerk, komende van de twee gitaristen Arthur Herbert Neilson, op links en Kenneth Raymond Scandlyn op rechts. Zij worden versterkt door Kevin Jenkins aan de bas en Robin Gould III op drums, samen een uitstekende goed op elkaar ingespeelde band. Shemekia copeland is geen (of nog geen) Aretha Franklin, KoKo Taylor of een Etta James maar hoort duidelijk thuis in dat rijtje. Haar stem klinkt bij momenten al te schreeuwerig voor Europese oren, maar de passie waarmee ze haar boodschap overbrengt staat buiten kijf en zeker als dat gebeurt met geestdrift en begeestering in songs als “Would You Take My Blood?”, “The Battle Is Over (But the War Goes on)”, “In The Blood Of The Blues” en “Ghetto Child”. Die song is haar signatuur nummer, “mijn vader schreef het 60 jaar geleden en ik zing het al 30 jaar, jammer genoeg is het nog steeds relevant”. Haar stem gaat door merg en been en een scheurende rockgitaar onderlijnt de boodschap.  Het zegt wat over de status die Shemekia Copeland heeft bereikt als artiesten als Rhiannon Giddens Emmylou Harris en John Prine meewerken aan je album. Van John Prine die met haar duetteert zingt ze graag “Great Rain” al was het maar in een poging om de regen te laten ophouden.  In “Stand Up and Testify” worden we zowaar gospelgewijs meegesleurd naar een uitbundig kerkkoor ‘wild and crazy’ zoals haar grootmoeder destijds zong. “It’s 2 A.M.” zorgt voor een uitbundig rock & roll einde met gierende gitaarsolo’s. Shemekia Copeland & Band tekenen voor een hartverwarmend optreden aan het eind van deze zeer geslaagde tweede dag.

Setlist
1. Ain't Got Time for Hate (America’s Child, 2018) / 2. Would You Take My Blood? (America’s Child, 2018)
3. The Battle Is Over (But the War Goes on) (Outskirts of Love, 2015) / 4. Married To The Blues (Turn the Heat Up!, 1998) / 5. The Wrong Idea (America’s Child, 2018) / 6. In the Blood of the Blues (America’s Child, 2018) / 7. Dirty Water (Never Going Back, 2009) / 8. Great Rain (America’s Child, 2018) / 9. Pie in the Sky (Talking to Strangers, 2002) / 10. Crossbone Beach (Outskirts of Love, 2015) / 11. Control Of My Life / 12. Never Going Back To Memphis (Never Going Back, 2009) / 13. Stand Up and Testify / 14. Ghetto Child (Johnny Copeland cover) (Turn the Heat Up!, 1998) / Encore: 15. It's 2 A.M. (Wicked, 2000)

Marc Buggenhoudt

foto © Walter Wouters

meer foto © Walter Wouters

Shemekia Copeland : video 1

Jamiah Rogers : video 2 - video 3

Bobby Radcliff

Watermelon Slim : video1 - video 3

Johnny Burgin & Quique Gomez: video 1

Vitor Bacalhau - video 2 - video 3